صداي پرپري آمد

حس می کنم بر قایقی سوارم. با همسفرانی از احوال و اطوار متفاوت. کسانی که نمی توانم بدانم کارشان درست است یا نه. و مرکبی که نمی دانم به کجا خواهد رسید. با دست باد هر دم به سویی می رود و انگار که بی مقصد است اما شاید بعدتر بفهمم که مقصد معینی در پیش داشته و امید من هم همین است.این روزها بیش از قبل قایق نشین بودنم را حس می کنم وناآگاهی از نتیجه و اینکه چه در مسیر است و مقصد کجاست.حس این روزها را انگار دوست دارم. شاید به واقعیت خودم نزدیک تر شده ام. به این ناشی بودن و ندانستن. که بیشتر وقت ها فراموش می شود. هرچند نباید فراموش شود. اینکه بدانم بودنم در این قایق کوتاه است و قایقران دیگری است. برای یک سفر خوب کوتاه تلاشم را می کنم. اما نگران اینکه نتیجه چه باشد نیستم. هر قایق ناخدایی دارد و این قایق خدایی. صداي پرپري آمد...